![](https://www.stefanomarchetta.it/wordpress/wp-content/themes/diary/images/ico_file.png)
![](https://www.stefanomarchetta.it/wordpress/wp-content/themes/diary/images/ico_comment.png)
<<Maresciallo… tre contro uno… Tre contro uno maresciallo…>>
<<Dimmi chi sono che li arresto!>>
<<Il vino cotto… Il vino crudo… E il fermentato…>>
Nu puàdrë càmbë 100 fèijë ma 100 fèijë nin càmbë nu puàdrë.
(Un padre campa 100 figli ma 100 figli non campano un padre).
Questa è una delle quattro entrate al vecchio borgo, insieme alla Porta della terra, Porta Nuova e Porta Orientale come lo aveva definito il parroco Don Cirillo cioè dalla parte del comune andando verso la chiesa di San Giuseppe, create dopo il periodo dei briganti.
La porticina a sx sotto l’arco, al dire dei vecchi di un tempo con cui ho parlato, era la taverna del paese.
Vasanecòlë (il basilico), viene dal greco vazilikon che poi diventa vasilixon e il significato è un chiaro riferimanto al termine RE che in greco è VASILIAS in poche parole erba del re, anche in francese si chiama herbe royalè.
Una rosa abbandonata,
da chi
portandola non sapeva
che quell’amore
era finito.
O rosa dimenticata
da due innamorati,
che in un girotondo di baci,
si allontanano
mano nella mano.
Stefano Marchetta
‘Na vòddë za usèvë chë candë ‘na perzàunë zë murévë e štàvë dàndrë a la càscë jàvë la ggèndë a vedà lu mòrtë e cacchë vecchiarèllë së z’arcurdàvë chë candë zavè mòrtë lu marétë sò nin javèvë mèssë cacchòsë chë jë putàvë servè pë lu viàggë all’altrë mànnë, jàvë a fa ‘na vesètë e purtàvë quàllë chë vulàvë e lë mettavë a lë pìtë dë lu mòrtë o jë dàvë ‘nu messaggë, parlènne a la ràcchië dë lu mòrtë.
’Na voddë, zà Marè chë štàvë a uardà zì ‘Ndònië, lu muarètë sò chë zavè mòrtë, a véštë zà ‘Nduniàttë chë a purtàtë lë picciafùchë, za’ Carminìccë chë a purtàtë ‘na sciàrpë, zà Margarètë cià messë ‘na’ sibùlë e zà Vitàlenë ‘nu càunë dë cicirchiàtë chë a lu muarètë sò tàndë chë jë piaciàvë, dòpë ‘nu càunë, arrevë za’ Rusénë ‘nghë ‘na bbutteijë dë vènë e dù ovë frèschë e lë vulàvë màttë dàndrë a la càscë, za àzzë zà Maré dë bòttë e armerènnë lu muarètë sò, j’à dèttë ” ‘Ndò, candë vì a chell’àddrë mànnë , së chë vù fa’ ?”
“Nin dà nijéndë a nescìunë, fattë lë chezzatù”.
Stefano Marchetta
(olio su tela 30×40)