Raccontato in VERNACOLO 
No Comments “Lu mòrtë”
‘Na vòddë za usèvë chë candë ‘na perzàunë zë murévë e štàvë dàndrë a la càscë jàvë la ggèndë a vedà lu mòrtë e cacchë vecchiarèllë së z’arcurdàvë chë candë zavè mòrtë lu marétë sò nin javèvë mèssë cacchòsë chë jë putàvë servè pë lu viàggë all’altrë mànnë, jàvë a fa ‘na vesètë e purtàvë quàllë chë vulàvë e lë mettavë a lë pìtë dë lu mòrtë o jë dàvë ‘nu messaggë, parlènne a la ràcchië dë lu mòrtë.
’Na voddë, zà Marè chë štàvë a uardà zì ‘Ndònië, lu muarètë sò chë zavè mòrtë, a véštë zà ‘Nduniàttë chë a purtàtë lë picciafùchë, za’ Carminìccë chë a purtàtë ‘na sciàrpë, zà Margarètë cià messë ‘na’ sibùlë e zà Vitàlenë ‘nu càunë dë cicirchiàtë chë a lu muarètë sò tàndë chë jë piaciàvë, dòpë ‘nu càunë, arrevë za’ Rusénë ‘nghë ‘na bbutteijë dë vènë e dù ovë frèschë e lë vulàvë màttë dàndrë a la càscë, za àzzë zà Maré dë bòttë e armerènnë lu muarètë sò, j’à dèttë ” ‘Ndò, candë vì a chell’àddrë mànnë , së chë vù fa’ ?”
“Nin dà nijéndë a nescìunë, fattë lë chezzatù”.
Stefano Marchetta
