Lu Làupe e la gnèlle.

Ci štàve ‘nu tèmbe de gràzie e de gràsce, paràve lu paradèse.

‘Nu jùrne ‘nu làupe à truvuàte ‘na gnellìcce e gnà ere bbèll sàzie gne ‘nu taschiòle, z’è la purtàte a la case e l’alluvuàte gne ‘nu fèije.

Ma lu muànne pô pìure cagnà, ma gna zi dèce, vèzie e natìure  fène a la mòrte dìure.

Accuscé è arruvuéte ‘n’anne de malitìmbe e carašté, purtènne fàme, ràije e patè d’àneme.

‘Na matène lu làupe a chiamàte la gnillìcce e jia dètte:”Mi chiàgne lu còre, ma jé mi ti a magnà”!

Arespòšte la gnellìcce tìtte sbauttète:“Peccà? So’ gne ‘nu fèije pê ta, mi candìve pìure tàcce e setàcce”.

“Peccà, peccà ‘na vòdde sciàuret, mèndre jé bevàve a lu fùime, m’à ‘ndruvutàte l’acche”!

Arespòšte lu làupe e gnàm.

Stefano Marchetta

Condividi!

Got anything to say? Go ahead and leave a comment!

Time limit is exhausted. Please reload CAPTCHA.

cornely.leilani@mailxu.com