Poesie in Vernacolo 
No Comments Nin më dà spàzië,
nin më fa allargà,
nin më fa cummuannà.
Sennà jè,
nin të fàccë raggiunà,
nin të fàccë cambà,
nin të faccë vevë cchì.
Tì, më putisse addummuannà
chi ssì ?
E jè ta respànnë
sò l’invìdië.
Stefano Marchetta
Poesie in Vernacolo No Comments Chë successë,
chi è tuttë štà gendë cundèntë,
chë và spàssë pë la piàzzë?
Chë të salìutë,
chë të chiàmë pë nòmë,
chë të štragnë la mènë,
cë štà pìurë quellë chë vò pahà lu cafè.
Tìtë të canàscenë,
sànnë tuttë cosë dë tà,
sànnë pìurë canda pelë tì sàprë a lu quìulë.
E tì zèttë, n’arijscë a capè,
ma, allumbrùvuesë saprë a nù mìurë,
nù muanèfeštë ‘nghë nù cruštìanë artràttatë,
chë të uàrdë, të redë e të dècë,
vutà a mà, cë penzë jè,
cë penzë jè, vutà a mà,
scùrdetë lë prùccupuazìunë
mò cë štà LË VUTAZÌUNË.