Feb 22, 2021 - Raccontato in VERNACOLO No Comments
Lu Làupe e la gnèlle.
Ci štàve ‘nu tèmbe de gràzie e de gràsce, paràve lu paradèse.
‘Nu jùrne ‘nu làupe à truvuàte ‘na gnellìcce e gnà ere bbèll sàzie gne ‘nu taschiòle, z’è la purtàte a la case e l’alluvuàte gne ‘nu fèije.
Ma lu muànne pô pìure cagnà, ma gna zi dèce, vèzie e natìure fène a la mòrte dìure.
Accuscé è arruvuéte ‘n’anne de malitìmbe e carašté, purtènne fàme, ràije e patè d’àneme.
‘Na matène lu làupe a chiamàte la gnillìcce e jia dètte:”Mi chiàgne lu còre, ma jé mi ti a magnà”!
Arespòšte la gnellìcce tìtte sbauttète:“Peccà? So’ gne ‘nu fèije pê ta, mi candìve pìure tàcce e setàcce”.
“Peccà, peccà ‘na vòdde sciàuret, mèndre jé bevàve a lu fùime, m’à ‘ndruvutàte l’acche”!
Arespòšte lu làupe e gnàm.
Stefano Marchetta